Ik wil iedereen een Gelukkig Nieuwjaar wensen maar ik weet nu al dat 2014 niet zo gelukkig zal zijn als 2013.
Bij het begin van 2013 was ik mijn eerste boek aan het afmaken en aan het voorbereiden voor het eerste debuut in april. De twee voorafgaande jaren bracht ik door met het schrijven over mijn leven als de gehandicapte dochter van twee Duitsers die naar New York emigreerden en hoe mijn reizen leidden tot mijn leven in Nederland met mijn man en zoon.
Ik bracht de eerste drie maanden door met het geven van boekpresentaties in diverse zorginstellingen, samen met mijn coauteur. Tijdens een super zomervakantie in New York gaf ik mijn ouders mijn boek. Hoewel ze geen Nederlands kunnen lezen, beschouwden ze het als een perfect cadeau voor mijn vaders 90ste verjaardag.
Na hen en mijn vrienden beloofd te hebben dat ik het zou vertalen in het Engels, keerde ik terug naar huis waar ik geopereerd moest worden om het carpaletunnelsyndroom aan mijn linkerhand te verhelpen. Het duurde van begin september tot eind november om daarvan te herstellen. Met het naderende jaareinde in zicht maakten mijn coauteur en ik stevige plannen voor ons tweede jaar van presentaties, promoties, vertalingen en zelfs een luisterboek.
Op 22 december kwamen al deze plannen tot stilstand toen mijn moeder belde met het bericht dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen met een darmperforatie. Zes dagen later vloog Zoevendemamma weer eens in haar eentje naar New York. Gedurende de voorbije dertien jaren waren mijn man en zoon mijn reisgenoten geweest. In het jaar dat we besloten thuis te blijven met Kerstmis omdat de vakantie te belastend was geworden voor mijn ouders, zit ik in een vliegtuig deze jaareinde overdenking te schrijven, geen idee hebbend wat morgen zal brengen, laat staan volgend jaar.
Ik weet dat mijn vader gelijk had toen hij mij en mijn zus zei niet te ver vooruit te plannen. Zij dachten altijd dat mijn zus, omdat zij dertien jaar ouder was, degene zou zijn die voor mij zou zorgen en, als de tijd daar was, voor hen. Zij rust in haar graf terwijl ik degenen waar ik voor zorg verlaat, om me te bekommeren om hen wier liefderijke zorg mij bracht waar ik nu ben.
Het is niet zo dat mijn echtgenoot en ik nooit plannen probeerden te maken voor mijn ouders toekomst maar telkens als we daarover begonnen, zeiden ze ons geen zorgen te maken over hen. Het ging goed met hen. Zo vaak zei mijn moeder: “wij deken en god is aan lenken. Ik vind het ironisch dat ik gehandicapt ben en toch degene ben die mijn ouders het meeste bijstaat. Zelfs voordat mijn vader ziek werd kon ik hen helpen met hun formulieren en kocht ik voor hen een nieuwe magnetronoven toen die van hen kapot ging, met behulp van Skype en een programma Team Viewer.
Ik denk aan al die mensen die mij vroegen: “Ga je dit jaar weer naar New York voor de Kerst?” en kon het niet nalaten te grappen: “Nee, dit jaar doe ik wat anders, ik ga voor Nieuwjaar!” Dit betekent niet dat ik blij ben om de mensen met wie ik nu mijn leven deel, voor twee maanden te verlaten. Het betekent dat ik in staat ben om te doen wat mijn moeder me geleerd heeft: er het beste van te maken.
Nu ik iedereen een Gelukkig Nieuwjaar wens, realiseer ik me hoeveel geluk ik heb in vergelijking met diegenen op deze aarde, die niets te eten hebben, geen kleding of beschutting. Voor hen maakt het niet uit welk jaar het is, maar desondanks wens ik jou een Gelukkig 2014!
Marij – “Wat fijn dat je zoveel hulp hebt gehad van vrienden om je heen. Iedereen maakt dit proces mee…… Het is zwaar, maar als je in dit proces komt. … Dan merk je dat je veel meer kunt dan je zelf had gedacht….. Bovendien vormt het jou in je verdere leven. Wanneer je hebt doorgemaakt ben je blij dat je alles hebt gedaan voor je ouders wat je maar kon doen en kun je er goed op terugkijken. Het verdriet is er…. Maar langzaam maar zeker zie je heel veel mooie stukjes van jouw vader in jezelf terug. … en kun je dit koesteren en waarderen. Ik ben blij dat ik je d.m.v. De foto’s heb kunnen helpen. Heel veel liefs Marij”
Sandra – “Prachtig meis.”