Voor wie nog niet weet wie Bas Meeuws is, hij en ik zijn elkaars eerste.
In november 2011, terwijl ik aan de computer mijn boek zat te schrijven met Bas’ vader, was hij aan de zijne bezig prachtige bloemkunstwerken te maken. Zoals elke trotse vader zou doen, vertelde Theo me dat zijn zoon deelnaam aan de Metro Photo Challenge 2011 met enkele van zijn fotocreaties. Nieuwsgierig nam ik een kijkje en stemde ik dagelijks voor zijn inzendingen. De zachte kleuren van de exotische bloemen tegen de donkere achtergrond vormden een mysterieus portret. Ik wilde niet alleen meer zien, ik wilde hem ook zien winnen dus ik “likete” zijn Facebookpagina en deelde die met iedereen die ik kende, niet alleen in Nederland maar ook in de Verenigde Staten.
Om 3 uur van de ochtend van de Metro Photo Challenge deadline kon ik niet langer slapen van de spanning hopend dat deze intrigerende fotograaf had gewonnen. Zittend in mijn pyjama loensend door de slaap in mijn ogen, typte ik een felicitatieboodschap aan Bas. Hij had enkele minuten daarvoor de publiekskeuze prijs gewonnen. Niet in staat dit met iemand te delen ging ik terug naar bed, me afvragend of ik weer zou kunnen slapen. Tegen zonsopgang gaf ik het maar op en ging terug naar mijn computer en ontdekte dat ik Bas’ Untitled #55 op canvas had gewonnen. Ik kon niet nog gelukkiger zijn. Ik had nog nooit iets gewonnen, laat staan een schitterend kunstwerk.
Ik kon nog niet bevroeden dat de blijdschap die Bas me had gegeven een vervolg zou krijgen. Op 1 april 2013 kwam, met dank aan Theo, mijn boek voor het eerst uit. We hadden een cadeauexemplaar opzijgelegd voor Bas, maar voordat we dat aan hem konden geven was hij de eerste die het online kocht zodra het daar beschikbaar was.
Pas op 29 november 2013 ontmoette ik Bas op de PAN Amsterdam. Zijn ouders waren zo vriendelijk om mij mee te nemen op mijn eerste treinavontuur (dat is een ander blog). In de trein voelde ik dezelfde opwinding en verwachting die ik op die ochtend in november voelde. We SMS’ten met Bas en kwamen erachter dat wij er eerder zouden zijn dan hij. Terwijl we al die prachtige kunstwerken en antiek bekeken, kon niets tippen aan de 2 meter hoge foto van de bloemen. Tussen al die weelde en schoonheid realiseerde ik me hoe onbetaalbaar vriendschap is.
Toen hij arriveerde maakte Bas tijd vrij om bij ons te komen zitten en op de vele vragen die ik over zijn werk antwoord te geven. Het leukste antwoord was: “Untitled #55 is de enige foto die bij mij thuis hangt.” Dat hadden we dus ook gemeen.
Bas, ik zal altijd jouw nr. 1 fan zijn en wie weet, op een dag als ik genoeg boeken verkoop, zal ik een van jouw werken kopen!
Theo – “Wat leuk om wat ik eigenlijk al wist, nu hier te kunnen lezen. De treinreis en de PAN Amsterdam met je ontmoeting met onze Bas waren een onvergetelijke ervaring. En ik weet hoe vriendschap een leven kan verrijken!”
Alex – “Mooi Christine!”
Nicole – “Als al zijn kunstwerken zo zijn dan snap ik waarom je het zo mooi vind, ik vind ze zelf schitterend. Geniet van het feit dat jullie ELKAARS EERSTE zijn.”
Yvonne – “Wat mooi en wat een leuke meneer ook.”
Frans – “Prachtig verhaal, leuke foto met drie (!) stralende taferelen.”
Mieke – “DOORGAAN DOORGAAN EN DOORGAAN met alles, zowel jij Christine als Bas, twee grote talenten.”
Jet – “Mooi, indrukwekkend verhaal, Christine, en wat een mooie foto!”
Mariet – “Christine wat een geweldige foto’s, je wordt er gewoon blij van, hartelijke groetjes.”