Mijn Uitknijper

Hoewel mijn eerste zesdaagse Zonnebloem boottocht naar de noordelijke vissersdorpjes perfect was, ontbrak er slechts één klein ding: mijn tandpasta dispenser. Ik weet dat dit vreemd klinkt, maar voor iemand die haar handen niet kan coördineren om een tandenborstel vast te houden en de tandpasta op de juiste plek te krijgen, maakt deze kleine assistent een groot verschil. Ik wist dat er vrijwilligers aan boord zouden zijn om mij te helpen bij mijn dagelijkse routine, die normaal gesproken alleen bestaat uit het aantrekken van mijn schoenen, het vullen van mijn beker en, indien nodig, het snijden van mijn eten, dus ik dacht niet dat tandpasta op mijn tandenborstel smeren een probleem zou zijn. Voor hen was het helemaal geen probleem. Zij hielpen me graag met alles wat ik nodig had, maar voor mij was het een ergernis! Er waren andere passagiers die hun hulp harder nodig hadden dan ik. Zij moesten uit bed worden gehaald, hadden hulp nodig bij het wassen en aankleden, dus ik voelde me erg ongemakkelijk om ze van deze taken weg te halen, alleen maar om mij te helpen tandpasta op mijn tandenborstel te smeren. Hoe langer ik op de boot was, hoe meer ik de tandpasta dispenser miste die aan de muur van mijn badkamer thuis is bevestigd.

Op de laatste dag van onze reis kregen we een e-mailadres waar wij suggesties voor verbeteringen naartoe konden sturen. Zodra ik weer gewend was aan land te zijn, stuurde ik een e-mail waarin ik uitlegde hoe dit apparaatje mij helpt om zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Ik beschreef ook mijn mening dat, aangezien er zoveel geld wordt uitgegeven aan ziekenhuisbedden, tilliften en andere benodigde apparatuur, waarom zou er dan geen geld aan dit goedkope hulpmiddel kunnen worden besteed? Ik kreeg een antwoord van de operationele manager van de boot, waarin stond dat zij er persoonlijk een zou aanschaffen en dat deze voor mij klaar zou staan de volgende keer dat ik aan boord kwam.

Toen ik aan boord ging voor mijn tweede boottocht die me naar Duitsland zou brengen, vond ik wat een vriend van mij noemt een uitknijper. Die hing boven de wastafel. Ik was zo blij dat ik één ding minder had, waar ik hulp bij nodig had. Tijdens deze reis ontmoette ik een medepassagier die een arm niet kon gebruiken. Ik vroeg haar of ze ook een uitknijper gebruikte om tandpasta op haar tandenborstel te doen. Ze had nog nooit van zoiets gehoord, dus nodigde ik haar uit in mijn hut om haar te laten zien waar ik het over had. Ze probeerde de mijne en bestelde er onmiddellijk daarna een voor gebruik bij haar thuis.

Omdat ik besef dat dit kleine ding voor anderen een grote oplossing is, liet ik mijn kostbare geschenk daar hangen, zodat de volgende inzittende het kon gebruiken. Ik hoop dat er na verloop van tijd in elke hut een tandpasta dispenser zal zijn.